Polityka w Teatrze Polskim

We wrześniu 2016 roku Cezary Morawski wygrał konkurs na dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu, zastępując w ten sposób Krzysztofa Mieszkowskiego, który piastował to stanowisko od 10 lat. Ten drugi nie potrafił się pogodzić z przegraną, dlatego też postanowił wywołać wojnę teatralną, nastawiając wszystkie środowiska artystyczne i media przeciwko Morawskiemu. Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Istnieje poważne podejrzenie, że Mieszkowski dopuścił się licznych oszustw finansowych, a niedawno został mu postawiony zarzut “niegospodarności”.

Protesty przeciwko Morawskiemu

Krótko po wyborze nowego dyrektora, rozpoczęły się protesty niezadowolonych aktorów Teatru Polskiego. Morawskiemu zarzucano m.in brak kompetencji oraz odpowiedniej “wizji artystycznej”. Do protestu przyłączyli się nawet zwolennicy KOD-u, którzy protestowali de facto przeciwko demokratycznemu wyborowi. Z racji, że część aktorów również zaangażowała się w protest, wiele istotnych spektakli zostało odwołanych, na czym ucierpiał wizerunek teatru. Morawski został zmuszony do zwolnień, co tylko dało pretekst mediom do jego krytyki.

Upolitycznienie teatru

Nasuwa się pytanie, czy teatr i sztuka powinny być częścią rozgrywek politycznych? Czy państwo powinno decydować o tym, co jest wystawiane w Teatrach Polski i obstawiać stanowiska swoimi zwolennikami? Niestety z taką sytuacją mamy obecnie do czynienia. Krzysztof Mieszkowski, człowiek powiązany z otoczeniem PO i Nowoczesnej, zasiadał na stanowisku dyrektora teatru za czasów panowania właśnie tej władzy. W momencie kiedy PiS obejmuje stanowiska rządowe, dochodzi do zmiany dyrektora teatru. W tym momencie Mieszkowski, który jest już członkiem Nowoczesnej wykorzystuje swoje znajomości i organizuje ogromny protest, angażując w to czołowe polskie media, ugrupowanie KOD, Nowoczesnej i PO. Niestety wszyscy wiemy, że walka nie toczy się o sztukę, a o publiczne pieniądze. Pytanie jak odciągnąć polityków od sztuki i przywrócić jej pierwotną rolę.