Władysław Baczyński, wrocławski rencista – morderca. Mścił się za krzywdy w pracy?

Tajemniczy morderca grasujący najpierw w Bytomiu a później we Wrocławiu, sprawiał Milicji Obywatelskiej nie lada problem przez prawie 12 lat.

Co jakiś czas znajdowano ciała zastrzelonych ofiar – strzałem z broni o kalibrze 9 mm.

Byli nawet świadkowie tych zdarzeń, jeden z nich, pięcioletni letni syn jednej z ofiar usłyszał nawet nazwisko sprawcy z ust konającego ojca. Nie zapamiętał go jednak.

Sprawcę niejednokrotnie widziano, jednak nikt nie był w stanie opisać dokładnie jego rysopisu. Kto zatem bawił się z milicją w kotka i myszkę?

Bytom

18 lipca 1946 roku zbliżał się ku końcowi, mimo stosunkowo późnej godziny w jednym z parków w Bytomiu wciąż byli spacerowicze a między nimi bawiły się dzieci.

W pewnym momencie gwarną atmosferę zabawy i rozmów rozdarł przeraźliwy huk wystrzału. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, ofiara była już martwa.

Anna S. przybyła do Bytomia z ważnego powodu. Po repatriacji ze Lwowa zamieszkała we Wrocławiu, tam też kilka dni wcześniej jej stary znajomy – wykorzystując pełne zaufanie kobiety – okradł ją i uciekł.

Na Śląsk kobieta przyjechała w celu odebrania swojej należności od owego nieuczciwego znajomego.

Podczas oględzin miejsca zbrodni nie znaleziono zbyt wiele, kilka łusek z broni o kalibrze 9 mm, oraz drobną sumę pieniędzy, którą ofiara miała przy sobie – wykluczało to raczej motyw rabunkowy.

Zabezpieczone łuski wysłano do badań, jednak broń nie znajdowała się w bazie Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej. W połowie 1946 w Polsce krążyły jeszcze tysiące sztuk broni z czasów wojny a budowa pionów kryminalnych milicji znajdowała się w powijakach.

Sekcja zwłok Anny wykazała, że bezpośrednią przyczyną zgonu była rana postrzałowa klatki piersiowej, która biegła przez organy wewnętrzne m.in. płuca, a postrzał doprowadził do krwotoku wewnętrznego.

Początkowo o zabójstwo podejrzewano wspomnianego znajomego, który okradł denatkę. Znaleziono go jednak i przesłuchano dopiero po pewnym czasie, nie sposób więc było sprawdzić jego alibi.

W obliczu braku dowodów, sąd oczyścił mężczyznę ze wszelkich podejrzeń, a w sprawie zabójstwa Anny nie wystąpiły żadne postępy.

Seria wrocławska

26 listopada 1956 roku ok. godziny 18 z pracy wracał Chaim N. po drodze zatrzymał się – jak to miał w zwyczaju – aby wypić butelkę portera. Kilkanaście minut później sąsiedzi znaleźli ciało mężczyzny w bramie kamienicy, w której mieszkał.

W tym przypadku również wykluczono motyw rabunkowy, Chaim wciąż miał przy sobie pieniądze i dokumenty.

Oględziny zwłok nie wykazały żadnych śladów napadu, mężczyzna nie miał żadnych obrażeń, nie wyglądał na kogoś kto stoczył przed śmiercią walkę.

Wglądało to jakby ofiara zmarła z przyczyn naturalnych. Sekcja zwłok wykazała natomiast coś innego.

Okazało się, że denat został postrzelony w klatkę piersiową, pocisk nadal znajdował się w ciele, a strzał z pewnością oddano z daleka, dlatego na miejscu zbrodni milicjanci nie zauważyli nic nadzwyczajnego.

W tej sprawie pojawił się świadek – jeden z sąsiadów zeznał, że widział mężczyznę w średnim wieku, ubranego w ciemny płaszcz i bryczesy, jednak nie widział dokładnie jak wyglądał.

Ponownie funkcjonariusze MO nie mieli żadnych tropów, ponownie jak poprzednim razem – sprawa została umorzona.

Józef S był inżynierem, mieszkał w dzielnicy willowej na obrzeżach Wrocławia.

9 stycznia 1957 roku wrócił z żona taksówką do domu. Przed swoja posesją małżeństwo zauważyło dwóch mężczyzn, jednak nie przejęli się tym zbytnio. Mężczyzna udał się do domu nieopodal, aby odebrać swojego 5- letniego synka od babci, Pani S. za to udała się do domu.

Po chwili usłyszała kroki na podwórzu, była pewna, że to jej mąż i synek wracają już do domu. Jednak po chwili padł strzał.

Kobieta wybiegła przed dom i zauważyła uciekającego mężczyznę, podjęła próbę pościgu jednak szybko zrezygnowała, i popędziła w stronę garażu – tam niestety potknęła się o martwe ciało męża.

Jedynym świadkiem zbrodni był malutki syn małżeństwa, widział twarz oprawcy a nawet usłyszał jak szarpiący się z nim ojciec wypowiada jego nazwisko. Niestety umysł zszokowanego dziecka nie zarejestrował tej informacji.

Pani S. za to doskonale zapamiętała twarz zabójcy i utrzymywała, że bez problemu go rozpozna.

Sprawa zabójstwa inżyniera ponownie nie doprowadziła do żadnych tropów, jednak na miejscu znaleziono sporo śladów – odcisku butów nadające się do wykonania gipsowych odlewów, dwie łuski o kalibrze 9 mm oraz oprawę do zegarka z uszkodzonym uchwytem do paska.

To również dzięki łuskom znalezionym na miejscu zabójstwa Józefa S, udało się ustalić, że wszystkie trzy sprawy – Anny S., Chaima N. oraz wspomnianego Józefa S. są ze sobą połączone, a sprawą jest ta sama osoba.

Ostatnią ofiarą strzelca był Józef W., w wigilię Wielkanocy 18 kwietnia 1957 roku Józef i jego zona leżeli już w łóżku. W pewnym momencie małżeństwo usłyszało jakiś huk, mężczyzna podejrzewał, że otworzyła się szafa i wstał, aby ją zamknąć.

Kiedy podszedł do okna w swoim mieszkaniu słysząc było kolejny huk, był to wystrzał, po którym Józef W. osunął się.

Strzelec trafił prosto w serce, zabijając błyskawicznie.

Strzał był idealnie wymierzony, jedynym miejscem z jakiego można było go oddać było drzewo oddalone od okna o kilkadziesiąt metrów.

Milicja wiedziała zatem, że zabójca musi być wyborowym strzelcem i prawdopodobnie używa sprzętu optycznego np. celownika.

Zabójstwo Józefa W udało się połączyć z poprzednimi sprawami.

Jednak los miał się jeszcze szerzej uśmiechnąć do milicjantów.

Sprawca

W nocy z 29 na 30 kwietnia 1958 roku patrol milicji zatrzymał podejrzanie zachowującego się przechodnia, przy mężczyźnie znaleziono gotowy do strzału pistolet typu FN oraz ok 60 sztuk amunicji o kalibrze 9 mm.

Okazał się nim być Władysław Baczyński.

Ze względu na posiadaną broń postanowiono kilkukrotnie przeszukać jego mieszkanie. Na miejscu znaleziono ciekawe przedmioty, m.in. 4000 zł, zegarek bez szkiełka, lufę do sztucera i optyczne celowniki do broni.

Wszystkie tropy prowadziły do stwierdzenia, że to właśnie Baczyński jest poszukiwanym od lat zabójcą. Podejrzenia potwierdziła analiza broni przeprowadzona przez zakład kryminalistyki KGMO.

Władysław był z zawodu kierowcą, miał żonę oraz 3 dzieci. Od pewnego czasu nie pracował – przeszedł na rentę inwalidzką. Z tego powodu jego rodzina cierpiała biedę.

Jak to często bywa wśród sąsiadów cieszył się nienaganną opinią, konflikty w domu rozwiązywał twardą ręką, ale zawsze za zamkniętymi drzwiami.

Opinie w zakładach pracy, w których zatrudniony był zabójca były różne. Dyrekcja Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu miała o nim bardzo dobre zdanie, jednak opinie z innych miejsc pracy określały go jako człowieka krytego, dziwnego, mściwego i opryskliwego wobec współpracowników – zwłaszcza wobec swoich przełożonych.

Skazany

Zarówno motywy zabójstw, jak i dziwne zachowanie zabójcy, które zaobserwowano w trakcie śledztwa wskazywały na konieczność badań psychiatrycznych.

W gazecie Słowo Polskie, wydawanej w tamtych czasach mogliśmy przeczytać o tym, iż Baczyński chciał uchodzić za osobę niepoczytalną.

Biegli orzekli jednak zgodnie, że podejrzany jest w pełni sił umysłowych i może odpowiadać za swoje zbrodnie.

Władysławowi udowodniono 4 morderstwa, przez długi czas nieznany był motyw, jednak sam winny przyznał, że mordował ludzi, którzy mieli mroczna przeszłość i źle traktowali swoich współpracowników.

Dwie z ofiar z pracowały kiedyś z Baczyńskim.

Oskarżony przyznał również, że miał dłuższą listę ofiar, i gdyby go nie złapano z pewnością mordowałby dalej.

Władysław Baczyński został skazany prze Sąd Wojewódzki we Wrocławiu na karę śmierci, mimo rewizji wyroku Sąd Najwyższy go podtrzymał.

Egzekucja została wykonana 17 maja 1960 roku.